Nie upłynęło dużo czasu odkąd Rodeker i Dany opuścili kryjówkę Uriela, by teraz stać przed drzwiami, na których widniała tabliczka z napisem John Rayes. Zapukali kilkukrotnie
Europa. Gdzieś na Morzu Tyrreńskim. Lekka bryza wzburzonej wody tłoczyła się w powietrzu by po chwili ponownie opaść do morza ustępując miejsca nowej fali
– Nie znacie mnie jednak ja znam was. – Pierwszy przemówił informator. – Czekałem na was z nadzieją, że dotrzecie, że nie dacie się zabić. – Słowa wypowiedziane przez gospodarza domu
Czerwony dom łączący dzień i noc. Tom i Kate dotarli na miejsce. Nie było to łatwe w ogólnie panującym chaosie, ale dzięki głośnemu kogutowi na karetce udało się dotrzeć
Departament Obrony Stanów Zjednoczonych. Pentagon. Został zbudowany w pierwszych latach drugiej wojny światowej. Samo otwarcie nastąpiło 15 stycznia 1943
Peter Wage pogrążony w ciemności i zdekoncentrowany starał się na przekór słabości organizmu otworzyć oczy. Odzyskał świadomość, ale nie odzyskał pełnej kontroli nad swoim ciałem
Tom i Kate wygodnie usadowieni w fotelach pospiesznego pociągu już od ponad dwóch godzin podróżowali w kierunku Berlina na spotkanie nieznajomego, od którego mieli
Zatrwożony płomień tańczył zahipnotyzowany na wierzchołku palącej się świecy. Czasem lepiej nie otwierać drzwi, jeżeli nie jesteśmy przygotowani na to, co za nimi możemy odnaleźć. I tak
Zamieszanie przed lotniskiem wywołane śmiercią Uriela nie opadło a wręcz przeciwnie, ulegało nasileniu. Zebrani ludzie reagowali bardzo emocjonalnie i żywiołowo. Część
Kardynał Rivera, wraz z Dwunastoma Apostołami Cienia, nie zwlekał więcej, ruszył ku wyznaczonemu miejscu, w którym historia miała dopełnić swojego biegu. Katedra Przeznaczenia widziała
Często człowiek myśli, że na niczym mu nie zależy, popada w bierną postawę czekając na gotowe. Nie chce angażować swoich sił by w razie porażki nie doznać rozczarowania i nie poczuć
W przedziale siedział sam, cisza panująca w środku kojąco wpływała na jego zdezorientowany umysł. Mógł wreszcie skupić się na sobie i dokonać osobistej spowiedzi z
– Może coś panu podać, sir? – Uprzejmym, a nawet lekko troskliwym tonem w głosie, zapytała hostessa. – Nie dziękuję. – Tom spojrzał na urodziwą i młodą przedstawicielkę
Nieoczekiwane wydarzenia, natłok informacji, lawina złudzeń. Co dziś jest rzeczywistością a co majaczeniem? Jak odróżnić prawdę od kłamstwa by nie popaść w błędne koło prowadzące
Katakumby Pryscylli. Włochy. Rzym. Kardynał Rivera, wraz z dwunastoma, wszedł do obszernej komnaty mieszczącej się w podziemnych katakumbach.
Czasem po mimo dobrych intencji czynimy zło, nie wiedząc, dlaczego myśli i zamiary przekute w słowo lub czyn tak bardzo odbiegają od początkowego zamiaru. Uciekamy pozostawiając za
Niczym dzieci przygotowujące się na otwarcie prezentów Tom i Kate stali naprzeciw, przed chwilą, skradzionych bagaży. Zamarłym wzrokiem obserwowali kolorowe torby dociekając,
Wszyscy popełniamy błędy, dzień w dzień stąpając nad krawędzią przepaści konsekwencji, które tylko czekają, kogo następnego pochłonąć. Trudne i nieprzewidziane sytuacje często stawiają
William Rodeker z niechęcią wspominał ostatnie godziny, jakie upłynęły od narady naznaczonej wątkiem apokaliptycznym. Opracowano teoretyczny plan działania, co jednak niepokoiło
Kate i Tom niczym ścigana para kochanków, ostrożnie poruszała się po między innymi ludźmi, nie chcąc zwracać na siebie zbyt dużej uwagi kogokolwiek. Nie było to takie proste,
Dany Krick od zawsze miał słabość do szybkich samochodów, teraz jednak, kiedy dobijał do emerytury zrezygnował z wartkich wrażeń prowadzenia samochodu z napędem na cztery koła.
– Tutaj policja. Jest tam ktoś? – Niestrudzenie powtarzające się pytanie mąciło ciszę zalegającą w damskiej toalecie. – Co robimy? – Zapytał ledwo słyszalnym szeptem Tom.
– Nie możemy dłużej tu zostać. – Potrząsnął lekko Kate chcąc ponaglić ja do powrotu w ramiona świata realnego. Nie trzeba było wiele, aby dostrzegli grupę uzbrojonych po zęby agentów
Duże poruszenie panowało wśród zebranych gapiów oglądających sceny, jakich najprawdopodobniej nigdy w życiu jeszcze nie oglądali. Ktoś robił film telefonem
Głośny huk silników przelatującego nisko samolotu na moment zagłuszył wszystkie dźwięki otoczenia. – Jestem już blisko, czuję to. – Peter Wage jeszcze mocniej wciskając pedał gazu.
Tom próbował odciąć myśli od informacji, jakie przed momentem ukazały się jego oczom. Chciał skupić się na ucieczce z Włoch, wszystko na lotnisku musi przejść bez problemowo do tego
Michał siedział przy stole trzymając obie dłonie na drewnianym blacie. Talerz przed nim był już pusty. Wszystkie placki z jabłek zostały zjedzone dodając siły witalnej po ciężkim dniu pracy.
– W tym tempie na lotnisko dojedziemy za jakiś kwadrans. – Kate wreszcie mogła przekazać jakieś dobre informacje. – Tak, jeżeli znów nie wydarzy się coś… – Odchrząknął teatralnie Tom.